Panaeolus Cyanescens

Panaeolus cyanescens, potocznie nazywane “Blue Meanies”, to jeden z bardziej mocnych gatunków grzybów zawierających psylocybinę. Są stosunkowo małe i łatwo mogą zostać niezauważone przez zbieraczy psychodelicznych grzybów.

Ten gatunek jest najsilniejszym przedstawicielem rodzaju Panaeolus, ale ma porównywalną moc do przeciętnego grzyba Psilocybe cubensis. Panaeolus cyanescens zawiera około 0,7% psylocybiny i 0,1% psylocyny.

Psylocybina jest prekursorem dla psylocyny. Po dostaniu się do organizmu, psylocybina jest metabolizowana do aktywnej formy, psylocyny. Grzyby takie jak Panaeolus cubensis, które zawierają wysokie stężenia psylocybiny, zaczynają działać wolniej niż grzyby takie jak Psylocybe cyanescens, które mają znacznie wyższy stosunek psylocyny.

Czym są grzyby Panaeolus Cyanescens?

Paneulus cyanescens to jeden z silniejszych grzybów zawierających psylocybinę, mimo że wydaje się dość niepozorny. W rzeczywistości ten gatunek jest najsilniejszym psychodelicznym przedstawicielem większego rodzaju Panaeolus.

Grzyby produkowane przez ten gatunek są zazwyczaj bardzo małe i mają jasnoszare kapelusze.

Grzyby Panaeolus – często nazywane “mottlegills” z powodu plam koloru na blaszkach – są bardzo powszechne, ale nie wszystkie gatunki tego rodzaju zawierają psiyocybinę. Rosną na całym świecie w kilku różnych krajach, dobrze czują się w różnych klimatach, od tropikalnych po umiarkowane, i są zdolne do owocowania przez cały rok.

Gatunek cyanescens z rodzaju Panaeolus można znaleźć rosnący na łąkach, wrzosowiskach i otwartych pastwiskach. Istnieje około 13 innych gatunków Panaeolus, które produkują psylocybinę, z P. cyanescens będącym najbardziej powszechnym.

Ten gatunek Panaeolus to trochę “dziwactwo natury”. W przeciwieństwie do innych psychodelicznych rodzajów grzybów, takich jak Psilocybe, gatunki Panaeolus zwykle nie produkują psylocybiny ani psylocyny. Uważa się, że Panaeolus cyanescens zaczął produkować te tryptaminy poprzez bakteryjny transfer genów z pobliskich grzybów Psilocybe. Zarówno Panaeolus cyanescens, jak i wiele gatunków Psilocybe dobrze rośnie w tych samych środowiskach (łąki i pastwiska).

Ten grzyb nie jest popularny wśród domowych hodowców, ponieważ daje znacznie mniejszy plon niż Psilocybe cubensis i jest bardziej wybredny pod względem warunków wzrostu. Ten grzyb jest lepszy dla dzikiego zbieracza niż dla domowego hodowcy.

Najlepszym miejscem do znalezienia tego grzyba jest nawóz pozostawiony przez pasące się zwierzęta. Mogą być trudne do zauważenia, ale gdy znajdziesz taką łatę, to prawdziwy skarb, ponieważ zwykle pojawiają się w gęstych skupiskach zawierających kilkaset grzybów.

Historia Panaeolus cyanescens

Pierwsze pisemne świadectwo Panaeolus cyanescens pochodzi od Berkeleya i Broome’a z 1871 roku [1]. Zostało zidentyfikowane na podstawie próbki ze Sri Lanki i nazwane “Agaricus cyanescens”.

Później, w 1887 roku, zostało naukowo sklasyfikowane jako Panaeolus cyanescens przez P.A. Saccardo [2]. Panaeolus cyanescens to uznawana nazwa taksonomiczna, której używamy dzisiaj. Jednak kiedy Singer nazwał gatunek “Copelandia cyanescens” w 1951 roku, nazwa ta utrzymywała się przez kilka lat – niektórzy wciąż jej używają [3].

Rodzaj Copelandia został wycofany – oznacza to w zasadzie, że stał się nieważny. Wszystkie gatunki wymienione pod rodzajem Copelandia zostały zastąpione nazwą Panaeolus.

Historia tego gatunku sięga dalej niż jego klasyfikacja taksonomiczna. Uważa się, że Panaeolus cyanescens pochodzi z Azji. Grzyb prawdopodobnie rozprzestrzenił się na całym świecie poprzez przeniesienie zarodników w handlu rolnym.

W pewnym momencie w XIX wieku bydło z zarodnikami tego gatunku w paszy lub nawozie zostało sprowadzone na Hawaje z Filipin. Stąd zarodniki prawdopodobnie przemieściły się poprzez podobny handel na kontynent Stanów Zjednoczonych.

Uważa się, że gatunek został również podobnie przetransportowany do Europy. Podobno grupa koni wyścigowych przetransportowała zarodniki Panaeolus cyanescens do południowej Francji z Indonezji.

Moc i efekty Panaeolus cyanescens

Panaeolus cyanescens to notorycznie mocny gatunek psychodelicznego grzyba – nie daj się zwieść jego małej posturze.

Wiele osób twierdzi, że grzyby tego gatunku zawierają dwa do trzech razy więcej psylocybiny niż przeciętny szczep Psilocybe cubensis – choć może to nie być całkowicie prawdziwe.

Na początku lat 60. XX wieku Albert Hofmann – znany z tego, że jako pierwszy syntetyzował LSD (dietyloamid kwasu lizergowego) – analizował ten gatunek, wtedy znany jako Copelandia cyanescens [4]. Sam Hofmann stwierdził, że te grzyby zawierają znacznie większe ilości psylocyny niż psylocybiny.

Młody Albert Hofmann Oto dlaczego jest to istotne.

Psylocyna jest bioaktywna u ludzi, podczas gdy psylocybina nie jest. Organizm musi metabolizować psylocybinę i przekształcać ją w psylocynę – dlatego efekty mogą pojawić się po pewnym czasie, a szczyt psychodelicznego tripu jest “opóźniony”.

Z wyższym poziomem psylocyny niż psylocybiny, świeże Panaeolus cyanescens mają szybszy początek efektów i bardziej nagłe pojawienie się.

Większość badań dotyczących tego grzyba sugeruje, że jego moc znacząco się różni. Na przykład badanie z 1992 roku przeprowadzone przez T. Stijve’a stwierdziło, że moc Panaeolus cyanescens jest bardzo zmienna [5]. Stijve odkrył, że średnia moc wynosiła od 0,17 do 0,95% psylocyny i od 0,16 do 0,19% psylocybiny (sucha masa).

Na podstawie poziomów zidentyfikowanych przez T. Stijve’a, średni grzyb Psilocybe cubensis prawdopodobnie byłby mocniejszy – w przeciwieństwie do tego, co twierdzą wielu ludzi. W porównaniu Psilocybe cubensis ma zazwyczaj zawartość psylocybiny od 0,5–1% i zawartość psylocyny od 0,14–0,42% (sucha masa).

Chociaż P. cubensis może produkować podobne poziomy psylocybiny, gatunek ten nie wydaje się zdolny do produkcji tak dużej ilości psylocyny. Prawdopodobnie dlatego znacznie silniejsze efekty są zgłaszane z Panaeolus cyanescens niż z Psilocybe cubensis.

Jaką jest dawka Panaeolus cyanescens?

Moc świeżo zebranych Panaeolus cyanescens jest notorycznie trudna do oceny. Trudno jest polecić konkretną dawkę tych grzybów, ponieważ 1 gram z jednego zbioru może być równoznaczny z 3 gramami z innej partii.

Większość źródeł zaleca przyjmowanie konkretnej liczby kapeluszy Panaeolus cyanescens jako dawki – ale to jest jeszcze mniej pomocne. Nie tylko masz do czynienia z intensywną zmiennością mocy poszczególnych grzybów, ale także z problemem, że nie wszystkie kapelusze grzybów mają nawet tę samą wielkość.

Mimo to, zrobiliśmy, co w naszej mocy, aby jak najbardziej skwantyfikować dawkę tutaj – ale ważne jest, aby pamiętać, że nie ma tu żadnej twardej i szybkiej zasady. Każdy zbiór grzybów będzie dawał różne doświadczenia.

Ogólnie rzecz biorąc, jeśli używasz suszonych grzybów, będziesz chciał przyjąć dawkę wyższą o 20% niż w przypadku Psilocybe cubensis. Oznacza to, że dla standardowej dawki 3 gramów równoważnej Psilocybe cubensis, powinieneś użyć około 3,6 grama.

Jeśli używasz świeżych grzybów, musisz zrobić dokładnie odwrotnie – użyj około 20% mniejszej dawki Panaeolus cyanescens niż w przypadku Psilocybe cubensis. Bierze to pod uwagę zwiększone poziomy psylocyny w świeżych grzybach.

Przewodnik dawkowania dla Psylocybe cyanescens:

• Mikrodawka: 0,1–0,5 grama
• Standardowa: 1–2 gramy
• Silna: 2–4 gramy
• Dawka heroiczna: 4+ gramy

Zobacz też: Jak dawkować grzyby psylocybinowe?

Ile kapeluszy powinienem wziąć?

Zdecydowanie zalecamy stosowanie wagi grzybów do dawkowania zamiast kapeluszy. Niemniej jednak wielu ludzi woli dawkowanie “według kapelusza”, więc omówimy również tę filozofię.

Ogólnie rzecz biorąc, powinieneś trzymać się niewielkiej ilości świeżych grzybów – gdzieś w okolicach 5 do 10 średniej wielkości kapeluszy. Po wysuszeniu daje to 1 lub 2 gramy. Świeże to około 8 do 15 gramów.

Poczekaj godzinę lub dwie, aby ocenić efekty. Jeśli czujesz, że chcesz wziąć więcej, aby osiągnąć pożądany poziom, zjedz kolejne 1–5 kapeluszy i powtórz. Nie przesadzaj z tym grzybem, zwłaszcza gdy jest świeży.

Czy można mikrodawkować Blue Meanies?

Pomimo dużej mocy, grzyby Panaeolus cyanescens są świetne do mikrodawkowania.

Mikrodawka psylocybiny to dawka sub-percepcyjna, która jest na tyle niska, że nie wywołuje efektów psychodelicznych. Możesz mikrodawkować dowolną substancję psychodeliczną, ale najpopularniejsze substancje to “klasyczne psychodeliki”, takie jak psylocybina, LSD i DMT.

Mikrodawka może wywoływać uczucie łagodnej euforii, energii ciała i “ostrzejszego” widzenia, ale nie powinieneś doświadczać żadnych efektów halucynogennych wpływających na inhibicję.

Ludzie często mikrodawkują psylocybinę, aby poprawić nastrój, zoptymalizować koncentrację i wywołać kreatywny proces myślowy. Wielu ludzi pracujących w dziedzinie kreatywnej (pisarze, artyści, projektanci itp.), a także osoby z ADHD, zgłasza wzrost koncentracji i zdolność do skupienia się przez dłuższy czas. Osoby z lękiem lub depresją również zgłaszały poprawę nastroju po mikrodawkowaniu.

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, jak mikrodawkować grzyby Blue Meanies. Ważne jest, aby przyjmować wystarczająco dużo, aby wywołać potencjalne pozytywne efekty, których szukasz, nie wywołując przy tym psychodelicznej podróży. Większość ludzi spożywa około 50 do 100 miligramów psylocybiny w postaci suszonych grzybów. Dawka w tym zakresie jest zwykle przyjmowana co trzy lub cztery dni.

Jeśli zdecydujesz się na mikrodawkowanie Panaeolus cyanescens, zrób to w kontrolowanym środowisku pierwsze kilka razy, aby upewnić się, że nie wywołujesz żadnych odpowiedzi halucynogennych. Gdy już będziesz pewny, że dawka na ciebie nie wpływa, wróć do “normalnego życia”.

Gdzie można znaleźć Panaeolus cyanescens?

Panaeolus cyanescens to gatunek łąkowy, który dobrze rośnie w nawozie. Uważa się, że gatunek pochodzi z Azji, ale obecnie rośnie na polach na całym świecie, zwłaszcza w odchodach bydła na pastwiskach w ciepłym klimacie.

W przeciwieństwie do wielu innych gatunków grzybów, Panaeolus cyanescens zwykle nie owocuje w miesiącach jesiennych.

Gdzie można znaleźć Panaeolus cyanescens:

• W klimacie tropikalnym ten gatunek rośnie przez cały rok. W klimacie podtropikalnym grzyby rosną od późnej wiosny do wczesnej jesieni (w zależności od opadów i poziomu wilgotności). W regionach o klimacie umiarkowanym rosną latem w okresach wysokiej wilgotności i opadów deszczu.
• Większość próbek Panaeolus cyanescens jest zbierana z odchodów bydła lub koni na otwartych pastwiskach i wypasanych polach. Zwykle rosną w skupiskach, ale także pojedynczo.
• Największe szanse na znalezienie tego gatunku są podczas okresów wilgotności po umiarkowanych lub silnych opadach deszczu. Pastwiska bydła lub koni na skraju lasów to dobre miejsca, aby rozpocząć poszukiwania. Sprawdź “kupki krowie” i koński nawóz pod kątem owocujących grzybów, ale nie ignoruj obszarów bez widocznych odchodów.

W jakich krajach rosną Blue Meanies?

Panaeolus cyanescens rośnie głównie w klimatach tropikalnych i subtropikalnych, ale dobrze radzi sobie również w regionach o klimacie umiarkowanym. Ten gatunek jest rodzimy dla Azji Południowo-Wschodniej. Jednak jego zarodniki rozprzestrzeniły się na całym świecie dzięki handlowi bydłem między Azją, Europą, Ameryką i Australią.

Ten gatunek można teraz znaleźć we wszystkich czterech zakątkach świata, głównie na półkuli południowej, ale czasami także na półkuli północnej. Uważa się, że zarodniki dotarły do bardziej umiarkowanych regionów półkuli północnej dzięki importowi bydła z cieplejszych regionów.

Oto lista krajów, w których rośnie Panaeolus cyanescens (Blue Meanies):

• Australia
• Brazylia
• Boliwia
• Bali
• Kambodża
• Kolumbia
• Kostaryka
• Fidżi
• Francja
• Guam
• Hawaje (USA)
• Indie
• Indonezja
• Włochy
• Malezja
• Meksyk
• Nowa Zelandia
• Papua-Nowa Gwinea
• Peru
• Filipiny
• Portoryko (USA)
• Hiszpania
• Południowa
• Afryka
• Tajlandia
• Stany Zjednoczone (Floryda i Wybrzeże Zatoki)
• Wietnam

Jak zidentyfikować Panaeolus cyanescens?

Grzyby Panaeolus cyanescens mają kolor blado-biały lub jasnoszary, gdy są dojrzałe. Kiedy są młode, grzyby są jasnobrązowe – ta barwa stopniowo znika w miarę dojrzewania grzybów, ale niektóre zachowują brązowe lub żółtawe tony aż do dojrzałości.

Grzyby te są małe w porównaniu z wieloma innymi gatunkami grzybów zawierającymi psylocybinę. Kapelusze mogą mieć zaledwie 0,5 centymetra i rzadko rosną większe niż dwa centymetry średnicy. Grzyby mogą mieć od 7 do 12 centymetrów wysokości. Blaszki są ciasno upakowane i mają plamistą czarną i szarą barwę.

Podobnie jak większość gatunków grzybów zawierających psylocybinę, Panaeolus cyanescens przybiera odcienie niebieskiego, gdy jest obtłuczony. Można uszczypnąć trzon, aby to sprawdzić – nie trwa to dłużej niż 10 minut, zanim uszczypnięte miejsce nabierze niebieskich odcieni. Jest to dobry wskaźnik dla psylocybiny, ale nie jest nieomylny – niektóre gatunki nieaktywne i trujące mogą również tak reagować.

Ten gatunek może być trudny do zidentyfikowania, ponieważ nie ma żadnych “charakterystycznych” identyfikatorów, takich jak inne małe grzyby psylocybinowe, takie jak łysiczka lancetowata (Psilocybe semilanceata). Jeśli zamierzasz ich szukać, polecam zakupienie porządnego przewodnika po grzybach i skontaktowanie się z doświadczonym zbieraczem przed wyjściem w teren.

Oto prosty przewodnik po cechach Blue Meanies:

Kapelusz – Jasnoszary do blado-biały (dojrzały).

Jasnobrązowy (młody). 0,5-2,0 cm średnicy. Półkulisty (połowa kuli) gdy młody rośnie dzwonkowato (w kształcie dzwonu) w dojrzałości i nieco wypukły w starszych grzybach. Kapelusze tracą dużo swojego koloru podczas wysychania. Zmieniając się prawie na biało z pęknięciami w suchą pogodę.

Blaszki – Przyrośnięte (głównie przywiązane)

do trzonu. Blisko i “ściśle splecione” z czarnym lub szarym kolorem i plamistym (plamistym lub plamistym) wyglądem. Dzieje się tak, gdy zarodniki dojrzewają nierównomiernie na blaszkach.

Trzon (łodyga) – 7-12 cm długości i 2-3 mm grubości.

Grubość jest równa od podstawy do kapelusza, ale nieco szersza u podstawy. Podobny kolor do kapelusza, szary lub blado-biały. Często trzon jest pokryty drobnym białym proszkiem. Wydobywa niebieskie odcienie, gdy jest obtłuczony.

Zarodniki – Eliptyczne i gładkie. Czarne lub ciemnofioletowe.

Podobne do Panaeolus cyanescens

Panaeolus cyanescens ma kilka sobowtórów. Wiele gatunków Panaeolus wygląda niewiarygodnie podobnie – może to utrudnić odróżnienie P. cyanescens od innych gatunków z tego rodzaju.

Najczęściej mylonym sobowtórem Panaeolus jest Panaeolus antillarum. Ten gatunek jest niewiarygodnie podobny do Panaeolus cyanescens, i przez długi czas uważano, że oba gatunki są takie same. P. antillarum ma nieco grubszy kapelusz i jest makroskopowo jaśniejszy.

Najlepszym sposobem na odróżnienie Panaeolus antillarum od Panaeolus cyanescens jest test szczypania. Po uszczypnięciu trzonu, jeśli nabierze on niebieskich odcieni, to nie jest to P. antillarum. Jednak nie oznacza to, że jest to P. cyanescens – inne podobne gatunki z różnych rodzajów mogą również przybierać kolor niebieski.

Inne gatunki z rodzaju Panaeolus mogą również wyglądać podobnie do P. cyanescens, ale istnieją kluczowe różnice, które je różnią.

Często Zadawane Pytania Dotyczące Panaeolus Cyanescens

Bibliografia

1. Berkeley, M.J.; Broome, C.E. (1871) The fungi of Ceylon. (Hymenomycetes, from Agaricus to Cantharellus). Journal of the Linnean Society, Botany 11: 494-567.
2. Saccardo, P. A. (1887). Sylloge fungorum omnium hucusque cognitorum (Vol. 5). typis Seminarii.
3. Singer. (1951) In: Lilloa 22: 473 (‘1949’). 
4. Merlin, M. D., & Allen, J. W. (1993). Species identification and chemical analysis of psychoactive fungi in the Hawaiian islands. Journal of ethnopharmacology, 40(1), 21-40.
5. Stijve, T. (1992). Psilocin, psilocybin, serotonin and urea in Panaeolus cyanescens from various origin. Persoonia-Molecular Phylogeny and Evolution of Fungi, 15(1), 117-121.
6. Bogenschutz, M. P., Forcehimes, A. A., Pommy, J. A., Wilcox, C. E., Barbosa, P. C., & Strassman, R. J. (2015). Psilocybin-assisted treatment for alcohol dependence: a proof-of-concept study. Journal of psychopharmacology, 29(3), 289-299.